تقویم را باز میکنم.نگاهی به مناسبت ها میاندازم.امروز ۱۸ اردیبهشت،روز بیماریهای صعب العلاج است.تصمیم میگیریم به مناسبت این روز متنی بنویسم.

اما چگونه؟؟؟؟!!!

چگونه میتوانم احساس یک فرد سرطانی را هنگام شیمی درمانی بنویسم؟چگونه میتوانم درک کنم حس یک زن سرطانی را که به دلیل شیمی درمانی موهای سر و ابرویش ریخته است؟آیا واقعا میتوانم درک کنم او چگونه این همه درد و رنج را تحمل میکند؟

من که با یک درد دندان ساده بی طاقت میشوم و دنبال هزار راه برای ساکت کردنش چگونه حال یک بیمار سرطانی که بعد از هر بار شیمی درمانی تا پای مرگ میرود و برمی گردد را میفهمم؟

من که اگر چند روز در خانه بمانم بی حوصله و افسرده میشوم؛ چگونه میتوانم درک کنم حال یک بیمار هموفیلی را که مجبور است در خانه بماند تا مبادا با کوچکترین ضربه ای به بدنش ، خونریزی کند و جانش به خطر بیافتد؟

اینترنت گوشی را باز میکنم.در کادر سرچ عبارت"صبر بر بیماری"را مینویسم.چندین مقاله و مطلب بالا می آید.یکی را باز میکنم. حدیثی از امام رضا (ع) را میبینم:((هر بنده مومنی که خداونداو را به بلایی گرفتار نمود و او بر آن تحمل و صبر کرد.قطعا در پیشگاه خداوند،مانند پاداش شهید را خواهد داشت)).

عجب صبر بر بیماری و بلا اجرش برابر با اجر یک شهید است!!!

چه مژده و دلداری خوبی!!!

اللهم اشفِ کلَّ مریض